حسد آرزوی زوال نعمت از برادر مسلمان است.واگر مثل آن نعمت را برای خود بخواهد ونه زوال نعمت را به آن غبطه می گویند.ضد حسد نصیحت وخیر خواهی است.صاحب حسد از هر نعمتی که در دست دیگران می بیند رنج می برد.در حالی که حکمت الهی چنین اقتضا کرده که که آن نعمت برای آن بنده باشد.حسود بیچاره زوال آن را می خواهد واین ناخشنودی از قضای الهی است وبه همین جهت در واقع حسود ایمان خود رااز بین می برد.رسول خدا می فرماید حسد کارهای نیک را می خورد هم چنان که آتش هیزم را می خورد وخداوند به موسی (ع) فرمود:حسود نسبت به نعمتهای من خشمگین است واز تقسیمی که میان بندگان خود کردم جلوگیر است.هر که چنین باشد من از او نیستم واو از من نیست.

انگیزه های حسد

1-خباثت نفس وبخل نسبت به خیر بندگان خدا به طوری که ازگرفتاری ومصیبت دیگران شاد می شود حتی غریبه ها

 2-دشمنی وکینه 

 3-حب ریاست ولذا با هر کس که احساس کند رقیب اوست دشمنی وحسادت می کند.

 4- تکبر

وریشه ی همه ی اینها حب دنیاست. به همین جهت بین سالکان راه آخرت حسدی نخواهد بود بلکه از کثرت شریکان خود مسرور می شوند وحسد ورزی بین علماء دنیاست ونه علماء با لله واگر کسی نعمتی را طلب کرد که مزاحمی برای آن نیست وآن نعمت قرب به خداست به کلی از حسد رها می شود وبه جای حسادت بر مسلمانان خیر خواه آنان خواهد بود. چرا که در قیامت منزلت بزرگ برای کسانی است که خیر خواه خلق خدا باشند.