به یاد عاطفه دانش اموز عزیز از دست رفته ام.

کاش بودی تا دلم تنها نبود     تا اسیر غصه و غمها نبود

کاش بودی تا فقط باور کنی     بی تو هرگززندگی زیبا نبود

عاطفه جان باور نمی کنم رفتن مظلومانه ات را. باور نمی کنم که دیگر در کلاسم حضور نخواهی داشت.وجایت تا ابد خالی خواهد ماند.تصویر چهره ی معصومت لحظه ای از پیش دیدگانم محو نمی شود.نگاه مهربان ولبخند شیرینت....چگونه باور کنم که اینک زیر خاک خفته ای؟

خدایا به من صبوری ده.تابپذیرم وباور کنم

.خدایا تو می دانی که انها دانش اموزانم چقدر برایم عزیزند .ملیت آنها هرگز برایم مهم نبوده ونیست آنها انسانند بندگان تو .بندگان مظلوم وستم کشیده ی تو.بندگان غریب وبی کس تو.چرا مرگ آنها برای بعضی از ما اینقدر بی تفاوت است ؟چون ایرانی نیستند؟

خدایا به فریادمان برس.به کجا می رویم؟تنها نامی از مسلمانی یدک می کشیم.