مهربان من سلام

باز هم دلم در هوایت پر می زند . به عظمت وبزرگی ات می اندیشم .به هر سو که می نگرم آثار وجودت خودنمایی می کند .پشت پنجره می روم  به باغچه نگاه می کنم .زنبق های زرد وسپید .رزهای قرمز و صورتی و بنفشه های رنگارنگ که در میان شبدر های ژاپنی  ،زیر سایه ی درخت خرمالو می درخشند .درخت خرمالوی کهنسال که در اواخر پاییز جلوه ای دیگر از زیبایی را به نمایش می گذارد. و درخت مو که سایه بانی را در سوی دیگر حیاط گسترده است.وشمعدانی ها....این همه زیبایی انعکاس کوچکی اززیبایی بی انتهای توست.قرآن را می گشایم سوره ی ملک آیه ی 4:((باز دوباره به چشم بصیرت دقت کن ...)) . نگاه می کنم جز تو نمی بینم .....خدای من ، دلبستگی ها ی دنیایی بسیارند .می دانم این خیلی بد است .اما رهایی از وابستگی ها ودلبستگی ها ورسیدن به وارستگی چقدر دشوار است . پروردگارا نعمتهای تو بی شمارند و من عاجز از سپاس آنگونه که شایسته ی وجود توست .روز مرگی ها ودلبستگی ها،افزون طلبی هاو... آنچنان مارا به خود مشغول می کند که گمان می کنیم زندگی چیزی جز اینها نیست.راستی این همه تلاش ودوندگی برای چیست ؟ به کجا می خواهیم برسیم ؟ اینقدر غرق در زندگی دنیا می شویم که یادمان می رود این مهمانی همیشگی نیست .شادی ها و غمها پایدار نیست.

مهربان من، خودم را و اداره ی همه ی امورم را به تو می سپارم .از تو می خواهم عشق و محبت نسبت به خودت را در وجودم فزونی بخشی .ونیز نسبت به بندگانت وتمام آفریده هایت.