روزی در جایی از این عالم که...

 همه ی آفریده هایت بودند و نشانی از من نبود

در خلوتی از بند دنیا خسی بودم نشسته بر حاشیه ی آفتابت

و کسی بودم رها از هر چه پروانه بودن.

وقتی اشاره ی هستی ام بر آستان کرامتت نازل شد

گام به گام ،آرام رویش دانه ی زیستنم را اجازه فرمودی

و پیش از آنکه اراده ای داشته باشم طعم حیات را چشیدم

رسیدم به حریمی که از آن به تجربه و کمالم آوردی.

این دنیا با همه ی تلخ و شیرینش ،آسایش و آشوبش ،بود و نبودش

و سر انجام مرا نیز لباس هستی پوشاندی

و در مجموعه ی خلقت حضورم را اجازه فرمودی

میدانم که بارها نا امیدت کرده ام

بارها دست رحمت خداوندی ات به در بسته ی بندگی ام نشسته است

باور نکرده ام

مدتهاست که چشمهایم را به جستجوی حضورت راهی کرده ام

مدتهاست که نمیدانم کجا ماندم و دیگری را نمی یابم؟

آری یقین دارم که من از تو غایبم

و تو ای مهربان ِ صبور !

با همه ی دوری ام مرا میخوانی و رها نمی کنی

ای آسمان بلند بخشش